Tak jak to ynym rzyc. Je żech, jak se prawi, dziołcha tu z tela.
Z mojóm fajnóm babcióm my fulali po naszymu każdy dziyń. O wszystkim. Óna uż była fajnie staro a jo taki głupi dziecko, co se myślało, że wiym ganc wszystko. Ale prowda to nie była.
Moja babcia czytała takóm fajnóm gazete. Nazywała se „Kamratka“ – pisane po polsku „Przyjaciółka“ no a jo dziepro teraz pochopiła, że moja babcia była mojóm przyjaciółkóm cały żywot. Ale to ni ma wszystko. Bo dziynki ni wiym, co to taki przyjacielstwo znaczy.
To wóm powiym takóm bajke.
Były żyły dwie młode dziołchy. Jedna była tako fajno, krew a mlyko. A drugo? No chudo jak lónt, ynym ty bryle co miała były wiynksze niż cało gymba.
I ty dziołchy se kamraciły od młodych lot. Lotały za synkami, kurzyły cygaretle tak, aby to tatowie nie poznali a malowały se szminkami, co mamy wyciepały. Fajnie było. Chodziły do pezetki a posłochały Liste przebojów programu trzeciego.
Miyszkali my kónsek od granicy a jeździli na szmeline do Polski. Pro bóty, gorzołke, cygaretle a fajne jodło. A taki głupi rzeczy, że to ni ma zdrowe, my wubec nie posłuchali.
Cały żywot żyjym w takim kraju razowitym. Chłopi pijóm piwo jak mlyko, nadowajóm na wszystko, ale robotni sóm jak pierón. Baby se też z tego nie posmolóm, bo wióm, że jak nie idzie o żywot, tak idzie o guwno.
Cały świat se miyni, no my tu wiymy, że na świecie je fajnie a bez śmiychu to nie idzie i gdyby na chleba nie było.
A jak uż se nie wiym rady, zawołóm tej swoji przyjaciółce a óna mi dycki powiy.
„A tóż ciotka, co se starosz. Życie to nie bajka. Głównie to trzeba brać z rozumym, bo jak prawióm bracia Polacy – byle do piątku“.
A jo wiym, że to je prowda. I prawiym ji – no to cześć, byle było by co zjeść.
Bo jak słóneczko świyci, mómy co do gymby, fajnych kamratów kolem, zatancujymy, popijymy, chłopi swoji babki pościskajóm, to je na świecie fajnie.
A jo wóm wszystkim życzym, aż i wy se mocie f@jnie na tej żywotni l@jnie.